قطبی: اعتقاد قلبی‌ام این است که می‌توانیم قهرمان شویم

 

فوتبال روز:سرمربی تیم ملی فوتبال گفت: اعتقاد قلبی‌ام است که ایران می‌تواند قهرمان شود.

افشین قطبی پس از نشست خبری،‌ با خبرنگاران تصویری شبکه‌های تلویزیونی ایرانی و خارجی روبه رو شد و در پاسخ به سؤالات آنها گفت: روحیه تیم ملی خیلی خوب است. مهم این است که تیم تاکتیک پذیر باشد. دوست دارم ایران با 9 امتیاز به مرحله بعدی صعود کند.
وی افزود: اعتقاد قلبی‌ام است که ایران می‌تواند قهرمان شود و برای رسیدن به این هدف تمام توان خود را به کار می‌گیریم. ما نیاز داریم بعد از 35 سال قهرمان شویم.
وی در پاسخ به این سؤال که بازی با امارات تشریفاتی است، گفت: وقتی بازیکن پیراهن تیم ملی را بر تن می‌کند دیگر هیچ بازی‌ای تشریفاتی نمی‌شود و همه باید با قدرت بجنگند.

قطبی تصریح کرد: در یک سال اخیر تیم ملی فقط 2 باخت داشته است. من شنیده‌ام در ایران به تیم ملی انتقادهای زیادی شده و پیروزی‌های اخیر کم‌رنگ شده است. ما اگر قهرمان شویم در واقع این شادی را به مردم هدیه‌ داده‌ایم. مردم ویتامین و بنزین برای تیم ملی بوده‌اند.
قطبی با بیان اینکه هنوز از فوتبالی که تیم ملی ارائه می‌دهد راضی نیست ادامه داد: شاید یکی از دلایلی که هنوز نتوانستیم فوتبال خوبی ارائه دهیم این است که بازیکنان استرس دارند و یا به دلیل سرماخوردگی این مسئله به چشم می‌آید. برای ما فرقی نمی‌کند که با چه تیمی بازی داریم و به دنبال بهترین نتیجه هستیم. امیدوارم این روند را تا آخر مسابقات ادامه دهیم.
سرمربی تیم ملی درباره ضربات پنالتی و تمرین روی این ضربات گفت: وقتی وارد چنین تورنمنتی می‌شویم باید به همه چیز فکر کنیم. شاید یک پنالتی بتواند یک تیم را قهرمان کند. ما باید بدانیم وقتی مقابل تیمی، با چاله برخورد می‌کنیم راه بیرون آمدن از آن را بدانیم.

قطبی درباره شیطنت رسانه‌های عربی و چاپ کاریکاتور مبنی بر این بازیکنان ایران فقط به زبان فارسی مسلط هستند گفت: ما باید در صحنه بین المللی فعالیت خود را بیشتر کنیم و در داخل ایران هم فرهنگ سازی شود و بازیکنان زبان یاد بگیرند. همانطور که من دوست داشتم فارسی یاد بگیرم بازیکنان نیز باید انگلیسی را یاد بگیرند مثل تیموریان که امروز به زبان انگلیسی صحبت کرد.
سرمربی تیم ملی درباره حضور پدرش در قطر گفت: وقتی پدرم به ورزشگاه می‌آید احساس غرور به من دست می‌دهد و یاد تلاش‌هایی که او برای من انجام داده می‌افتم. از وقتی که فوتبال را در محله‌های خاکی تهران آغاز کردم دوست داشتم که بهترین بازیکن و مربی شوم و اکنون که می‌بینیم پدرم به ورزشگاه می‌آید افتخار می‌کنم.