یادداشت ویژه:سلام بر قطر 2011..

  

فوتبال روز:بزرگ‌نمایی ناامیدی‌ها بزرگترین چیزی است که رسانه‌های ورزشی ایران مشغول انجام آن هستند.

آنها به طرز عجیبی بر ناکامی احتمالی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا تأکید دارند و این همان چیزی است که فوتبالی‌های عزیز ایرانی هم در انجام آن تمام تلاش خود را به کار گرفته‌اند تا تیم ملی ایران درگیر با علامت سوال‌های بزرگ خود را آماده جام ملت‌های آسیا کنند و البته این نگاهی است که در خارج از مرزهای ایران نیز تسری پیدا کرده است تا جایی که بخش انگلیسی سایت گل و سایت فیفا و گزارش‌هایی که از جام ملت‌ها منتشر کردند تیم ایران در رده بخت‌داران قرار نداده‌اند. 

 این موقعیت غریب حداقل در جام ملت‌های آسیا برای ایران کمتر سابقه داشته است چرا که در غالب اوقات ایران یکی از مدعیان اصلی این تورنمنت است. تا جایی که ما به خاطر داریم از سال 1962 که هم دسته‌های حسن حبیبی در سرپایانی خیابان روزولت روی دوش مردم با طعم پیروزی در جام ملت‌ها آسیا آشنا شدند، کمتر اتفاق افتاده که تیم ملی حضور در جمع 4 تیم پایانی را از دست بدهد و این رکوردی مناسب و قابل احترام برای فوتبال ایران در آسیا ساخته است. رکوردی که گرچه امروز چیزی را برای ما تضمین نخواهد کرد اما به هر حال بخشی از داشته‌های ما و قسمت مهمی از اعتماد به نفس فوتبال ماست.  

در حال حاضر اما شرایط به گونه‌ای است که پیش‌داوری‌ها ایران را مدعی قهرمانی نمی‌دانند و البته قرعه نه چندان خوب و گروه دشوار ایران نیز بر این ناامیدی دامن می‌زند اما روی مثبت این ماجرا این است که با وجود همه کاستی‌ها که البته همه تیم‌های آسیا خالی از آن نیستند ما مثل همیشه مجموعه‌ای با استعداد در اختیار داریم که قابلیت امیدواری به آنها کاملا وجود دارد. آنها که در حال حاضر در گرمای قطر به تمرین مشغولند اگر قالب یک تیم را پیدا کنند(که البته خود این چیز کمی نیست)،‌ مدعی بزرگ قهرمانی خواهند بود. 

 نکته مهم این است که این دشوارترین جام ملت‌های آسیای‌ است که ما به خاطر می‌آوریم جامی که حالا با حداقل 8 تیم مدعی و با اعتباری به مراتب بیشتر از همیشه افتتاح خواهد شد، جامی که کره و ژاپن برای قهرمانی در آن رویه همیشگی خود را در استفاده از جوان‌ها کنار گذاشته‌اند، جامی که یونس محمود و پارک جی سونگ را در خود دارد،‌ جامی که این‌بار نه فقط علی کریمی که بزرگانی مثل هوندا،‌ کی هیل و القحطانی  را به عنوان حافظان اعتبار در دل رقابت‌های داغ خود می‌بیند. 

 آیا  تیم ملی صاحب بخت مناسب برای قهرمانی در آسیا هست؟
 یقیناً نمی‌شود گفت که پاسخ مثبت است اما حتی اگر منفی‌باف باشیم نمی‌توانیم نسبت به سرنوشت این تیم ناامید بمانیم. تیم ملی یک سرمربی پرشور دارد و تعداد بسیاری بازیکن با انگیزه، آنهایی که کوچک انگاری تیم ملی ایران را دیگر برنخواهند تابید. آنهایی که اگر به شخصیت جمعی مورد انتظار  برسند فصلی تازه را در فوتبال ایران خواهند گشود.
 واقعیت این است که ما از بازندگی خسته‌ایم، ما در تیم ملی در جستجوی همان شوری خواهیم بود که افشین قطبی با آن قلبها را فتح کرد ؛" آن "گمشده‌ای که در یک ثانیه افسانه‌ای پرسپولیس را قهرمان لیگ کرد. 

 آن لحظه و درست در زمانی که خبرنگار مخالف افشین قطبی هم در جایگاه به گریه افتاده و همدیگر را در آغوش گرفتند بعضی‌ها یادشان بود که وسط راه بعد از باخت به سپاهان و پگاه و استقلال اهواز هیچ کس فکر نمی‌کرد که چنین سرنوشتی در انتظار پرسپولیس باشد.
یک استارت قوی و یک پایان خوش همه چیزی است که ما از این تیم ملی می‌خواهیم . تیمی که تمام تلاش خود را می‌کند تا از پس مشکلات دودستگی‌ها، سنگ‌اندازی‌ها، تنگ‌نظری‌ها و نادانستگی‌ها بربیاد این‌ها چیزهایی هستند که از سر و کول فوتبال ما بالا می‌روند اما دیگر برای ما کافی است. 

 ما یک تیم برنده می‌خواهیم، یک تیم برنده برای آنکه به یادمان بیاورد قهرمانی در آسیا چه طعمی داشت.
 سال‌ها پیش ایرانی‌ها، وقتی حسن حبیبی روی دوش مردم از امجدیه تا خانه قلم‌دوش پیش می‌رفت این مزه را احساس کردند. جام ملت‌ها برای ما شروعی تازه خواهد بود.
 بگذارید به این تیم به مربی و به ستاره‌هایش امیدوار باشیم، امیدوار تا زمانی که مأموریت‌شان را به پایان برسانند. 

منبع:سایت گل