حراج غرور ملی درمـنامه...

دنیای فوتبال:دیگر از کویت که بالاتر نبود،‌یک منطقه عرب بود و حاشیه خلیج‌فارس و یک کویت که اعتبار منطقه بود. با احمد طرابلسی و فیصل الدخیل و سرمربیگری ماریوزاگالو کویتی‌ها در مقدماتی جام‌جهانی 1978 آرژانتین رقیب اصلی ما بودند،

اما تیم‌ملی آنقدر قوی بود که در بازی ما قبل آخر صعودش به جام‌جهانی قطعی شده بود،‌ مهاجرانی هم در بازی آخر تیم‌ملی امید را به مصاف تیم‌ملی کویت برد. امیدها مقابل بزرگ‌های کویت ایستادند و حریف را دو بر یک بردند. بهتاش فریبا و حبیب خبیری در آن بازی به یادماندنی برای تیم‌ملی فوتبال ایران گل زدند. 9 سال بعد در اسفندسال 65، باز هم کویت قدرت شماره یک اعراب بود. این بار هم با یک تیم‌ملی جوان با میانگین سنی 22 کویت را بردیم. بحث این است که به جز عربستان که در مقطعی قدرت بلامنازع اعراب بود، فوتبال ما برابر سایر اعراب همیشه فاتح بوده است. به جز سال‌های 56 و 65 که با امیدهایمان، کویت را که قدرت درجه اول اعراب بود شکست دادیم، در بقیه سال‌ها هم فقط یک حادثه ممکن بود باخت ما را برابر اعراب رقم بزند.مثل باخت 4-2 برابر عمان در بازی‌های آسیایی 1998 بانکوک و شکست سه بر یک برابر بحرین در مسابقات مقدماتی جام‌جهانی 2002، اما در بقیه اوقات، شکست برابر اعراب، حداکثر با اختلاف یک گل بود و بس، حتی وقتی از عربستان چهار گل خوردیم سه گل زدیم تا باخت برایمان فاجعه نباشد! فوتبال ما در سالیان اخیر هم بارها برابر اعراب بازی‌های جانانه‌ای انجام داده است. عراق که دو سال قبل در جام ملت‌های آسیا قهرمان شده بود،‌ یک ماه قبل از مسابقات فوتبال مورد اشاره تیم‌ملی ب ایران برابر عراق برنده شد. فوتبال ایران امروز بسیار تلخکام است که با بهترین‌های لیگ خود از بحرینی چهار گل خورده که روزگاری زنگ تفریح ما بود، به کدام زبان باید بگوییم که غرور ملی ما در منامه به حراج گذاشته شده بود.