۱)یشتر مردم حاضر به گفتگو با فلاح نمیشوند و این گزارشگر تلویزیون، از چنین اتفاقی با عنوان «عصبانیت انگلیسیها» یاد کرده و آن را به فال نیک میگیرد. شادی آزادانه الجزایر تبارها در قلب لندن هم البته قاب زیبایی برای آقای فلاح میسازد تا او گزارش اختصاصیاش را در چنین بک گراندی به پایان برساند. مشهورترین تیم فوتبال «بریتانیا» برابر «الجزایر» مساوی کرده و این موضوع به دستاویزی برای فخرفروشی تبدیل شده است. واقعا چرا؟
2) به نظر میرسد مسوولان و دستاندرکاران فوتبال ایران استعداد شگفتانگیزی برای «پزدادن» دارند و میتوانند موفقیت یا شکست هرکس دیگری روی کره زمین را به خودشان بگیرند و مایه مباهات و افتخارشان قلمداد کنند. کره شمالی یقه برزیل را میگیرد، افشین قطبی یادش میآید که باید منت تساوی با این تیم در پیونگیانگ را با تاخیر یک ساله به سر ملت بگذارد، کره جنوبی نیجریه را از پیشرو برمیدارد، دوستان پز بالا رفتن سطح فوتبال در آسیا را میدهند، تازه وقتی همین آسیاییها طعم شکست را میچشند، آقایان دوره میافتند که «دیدید جای ما در جام جهانی خالی است» یا «دیدی ناحق حذف شده بودیم» ...! از همه حیرتآورتر اما، همین صیغه اخیر است که تلویزیون کشورمان دریافته ما حتی این اجازه را داریم که به متوقف شدن تم ها بزرگ مقابل تم ها کوچک هم افتخار کنیم. آفرین به این خوشفکری و درایت!
3) شاید لازم باشد دست به باز تعریف مفهوم «منافع ملی» برای برخی از دوستانی بزنیم که همچنان گمان میکنند موفقیت الجزایر، موفقیت ایران است و هرگلی کره شمالی به سر خودش بزند، انگار به سر ما زده! نه آقایان؛ نام کشور ما «ایران» است و مصالح ملیمان در اولویت اول، با کامیابیها و ناکامیهای خودمان تعریف میشود. چگونه میتوانیم به نمایشهای کره جنوبی و ژاپن فخر بفروشیم، در حالی که خودمان بین ده تیم حاضر در مرحله مقدماتی همین جامجهانی، نهم شدهایم؟ سه مربی عوض کردیم که همین امروز غرامت اخراج یکیشان، 450 میلیون تومان ناقابل «بیتالمال» مردم را دوشیده است، کلی های وهوی راه انداختیم و پول اردو و مسابقه دادیم و تازه همین تلویزیون در کسوت یار دوازدهم پشت سر فوتبال ملی ایران ایستاد تا در نهایت، بین همه تیمهای حاضر در دوره مقدماتی، فقط بتوانیم بالاتر از امارات بایستیم؛ آن هم اماراتی که امروز همه لژیونرهایمان را یک به یک از فوتبالش بیرون میکند! آیا در چنین اوضاع اسفباری، جایی برای پزدادن باقی میماند؟ آن هم افتخار کردن به اینکه مثلا فلان تیم آسیایی در آفریقای جنوبی خوش درخشیده،یا الجزایر گمنام یقه انگلستان را گرفته! حقیقتا آیا بهتر نیست به جای این شادمانیهای کودکانه، زانوی غم بغل بگیریم که چگونه فاصله تیمهای درجه چندمی با قدرتهای برتر جهان این اندازه کاهش پیدا کرده، در حالی که فوتبال ما حتی در همین غرب عقب افتاده آسیا هم دیگر محلی از اعراب ندارد؟
منبع:روزنامه گل
شما میتوانید از آدرس زیر وارد صفحه اصلی
سایت شوید: www.footballrooz.com