دوازدهمین سالگرد سیروس قایقران

 

فوتبال روز«بابا من تشنه هستم.» پدر مهربان که تا آن روز اجازه نمی‌داد آب در دل دردانه‌اش تکان بخورد همان‌ موقع گوشه‌ای رنوی کوچک خود را پارک می‌کند تا از دکه کنار خیابان نوشابه خنکی برای راستین خود بخرد اما انگار اجل مکان دیگری را برای آنها در نظر گرفته بود

مادر راستین خیلی خوب فرزندش را می‌شناسد ... «سیروس، راستین اگر نوشابه هم بخوره باز هم آب می‌خواهد پس بریم امامزاده هاشم اونجا نگه دار که آب بخوره ...» و راستین هم برای آخرین مرتبه حرف مادر را گوش می‌کند ... «آره بابایی بریم اونجا آب بخر ...» چشم پسر گلم.
و سیروس به سرعت برق و باد به امامزاده هاشم می‌رسد تا پسرش بیش از این احساس تشنگی نکند اما ای‌کاش هیچ وقت توقف نمی‌کردند. فاصله آبخوری تا ماشین خیلی نبود اما برای همسر سیروس به اندازه تمام عمر گذشت. یک کامیون از روبرو آمد و ... همه خیلی زود پر افتخارترین فوتبالیست استان خود را شناختند، همسرش را به درمانگاه بردند اما اجل به قایقران و پسرش فرصت رفتن به درمانگاه را هم نداد. همسر او پس از چند روز از بیمارستان پورسینای رشت مرخص می‌شود اما چرا سیروس و راستین به استقبالش نیامده‌اند؟ او خودش را با تصورات و خیالاتش آرام می‌کند ... «مردم رشت سیروس من را خیلی دوست دارند اگر اتفاقی افتاده بود حتما پارچه سیاه می‌زدند ...» اما او پارچه‌های سیاه را نمی‌دید و حتی جرات سوال کردن هم نداشت. حتی وقتی وارد انزلی شد و اولین حجله مزین به عکس قایقران و پسرش را می‌بیند تشخیص نمی‌دهد اما وقتی برای عبور ماشین‌های روبرو از روی پل توقف می‌کند با واقعیت روبرو می‌شود، ماشین‌های روبرو به شیشه عقب خود عکس سیروس و فرزندش را زده‌اند ... «نمی‌خواستم باور کنم، یعنی سیروس عزیز من مرده، دیگر هیچ چیز نفهمیدم تا رسیدم منزل که مقابل خانه پر بود از اعلامیه و پارچه‌های سیاه ...» همسر او بعدها گفت که چند روز قبل از این اتفاق سیروس داشت برای پسرش درد و دل می‌کرد و می‌گفت: «راستین جان من یک ماه بیشتر میهمان شما نیستم!»
پس از آن هر سال و در همین روز مردم خوب انزلی و دوستان او بر سر مزارش حاضر می‌شوند. احمدرضا عابدزاده یکی از آنهاست. سال گذشته اولین همایش سیروس قایقران برگزار و طی آن به بهترین بازیکن انزلی که دسوزا بود تندیس آن مرحوم را اهدا کردند. امسال هم این مراسم ساعت 19 امروز در سالن آمفی تئاتر اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار می‌شود ضمن اینکه به 20 استعداد آینده این شهر تندیس راستین (پسر قایقران) داده می‌شود. بهترین بازیکن امسال هم از سوی کارشناسان و خبرنگاران استان انتخاب می‌شود، برای این مهم فرم‌هایی میان آنها توزیع شده بود.400 بازیکن نوجوان و جوان هم با پیراهن شماره 9 قایقران بر سر مزارش در کلویر انزلی حاضر خواهند شد. یکی از نکات قابل توجه برگزاری مراسم سالگرد سیروس قایقران، حضور تمام پیشکسوتان فوتبال انزلی است و شاید یکی از معدود مکان‌هایی باشد که بتوان پیشکسوتانی که با هم اختلاف نظر دارند را هم در کنار یکدیگر دید. هر ساله در همین مراسم از پیشکسوتان قدردانی هم می‌شود.
قایقران در بهمن سال 40 به‌دنیا آمد و در سال 56 به یکی از پدیده‌های فوتبال گیلان تبدیل شد. سال 63 پیراهن تیم ملی را پوشید و بازوبند کاپیتانی در روز 11 آذر 67 برابر قطر توسط مرحوم دهداری به او سپرده شد. او حدود 100 بازی رسمی و غیررسمی برای تیم ملی انجام داده، در 21 بازی کاپیتان بود و 14 گل هم زد. اولین بازی او روز 30 دی ماه 1363 برابر یوگسلاوی و آخرین آن در 26 فروردین 72 مقابل بوسنی بود. قهرمانی جام حذفی کشور، قهرمانی گروه مقدماتی آسیا با ملوان، مقام سوم جام ملت‌های آسیا 1988 و قهرمانی بازی‌های آسیایی پکن در سال 1990 از جمله افتخارات اوست. روحش شاد و یادش گرامی باد. 

                          شما  میتوانید از  آدرس  زیر  وارد صفحه اصلی 

                          سایت  شوید:  www.footballrooz.com