در حاشیه تحریم نود از سوی سرخابی‌ها

  

فوتبال روز:از باشگاه پرسپولیس خبر می‌رسد مدیران و مسوولان این تیم تصمیم گرفته‌اند تعامل با برنامه نود را به حالت تعلیق در بیاورند. حتی اگر نخواهیم این زمزمه‌ها را که پایه موثق و قابل اعتنایی ندارند بپذیریم، باز هم نمی‌توانیم از کنش‌های اخیر حبیب کاشانی و دوستانش که در همین راستا حرکت می‌کنند چشم‌پوشی کنیم.

۱- سرپرست موقت باشگاه پرسپولیس مدت‌هاست در هیچ گفت‌وگویی با برنامه نود حاضر نشده و به‌رغم اتفاقات مهمی که این هفته‌ها در تیمش رخ داده - از جمله داستان طلب معوقه عابدزاده و درگیری شیث و حقیقی - حاضر به توضیح در پر‌بیننده‌ترین برنامه تلویزیون نشده است. ظاهرا مته به خشخاش گذاشتن‌های عادل فردوسی‌پور در زمینه حکم طویل‌المدت سرپرستی کاشانی، حالا موجب رنجش حاج‌حبیب شده است تا او نیز در مورد تحریم نود، تصمیمی شبیه واعظ‌آشتیانی اتخاذ کند.
 

2 - قطع ارتباط مدیران دو قطب اول فوتبال ایران با برنامه نود اتفاق مهمی است؛ نه به خاطر خود برنامه نود - که مجموعه خوبی است، به‌رغم انبوه ایراداتش - بلکه به خاطر بی‌حرمتی به ساحت رسانه. آنها با این قبیل حرکات‌شان نشان می‌دهند رسانه را صرفا به عنوان دستگاه حمد و ثنا و مجیزگو قبول دارند و کوچکترین اختلاف‌نظر و انتقادی را برنمی‌تابند. اینکه مسوولان و سیاستگذاران مهمترین تیم‌های ایران چنین نظری در مورد وسایل ارتباط جمعی دارند، به واقع مایه افسوس و تاسف است. آیا مجری نود حق نداشته زشت‌ترین حرکت سال‌های اخیر فوتبال ایران را که در پربیننده‌ترین بازی کشور رخ داد به چالش بکشد و رفتار زننده مدافع و دروازه‌بان پرسپولیس را دستمایه انتقاد قرار بدهد؟ آیا ماجرای تداوم دوران بلاتکلیفی پر‌هوادارترین تیم ایران با حربه تمدیدهای پیاپی حکم سرپرستی حبیب کاشانی، واقعا جای بازتاب، تحلیل و نقد ندارد؟ ‌وقایع استقلال چطور؟ یکی از بزرگترین و کشدارترین دعواهای یک دهه اخیر فوتبال ایران در چارچوب این باشگاه رخ داده است. ماجراهای درگیری لفظی واعظ و قلعه‌نویی که حتی با طلب حلالیت و نقل و نبات گهگاهی القابی مثل «پهلوان» و «دوست صمیمی» هم به پایان نمی‌رسد، واقعا جای بحث و چالش ندارد؟ در این تیم، بین مسوولان قدیم و جدید، گاهی کرور کرور تهمت و افترا جابه‌جا می‌شود، آیا یک برنامه منصف ورزشی می‌تواند مثلا به بهانه اینکه فلان آقا دلخور نشود، یا اوقات فلان عزیز رو به تلخی نرود، به راحتی از کنار این سوژه‌ها عبور کند؟ اینکه یک استادیوم تماشاگر - چه چهار هزار نفر، چه 40 هزار نفر - تصمیم می‌گیرند علیه مدیر‌عامل شعار بدهند، واقعا نباید بازتاب داده شود؟ دوست داریم بدانیم اگر خود این دوستان صاحب رسانه بودند و دیدگاهشان مبتنی بر دلسوزی و حرفه‌ای‌گری بود، به سهولت از کنار این سوژه‌های جنجالی عبور می‌کردند؟!
 

3 - رسانه را می‌شود مرغ عروسی و عزا دانست. انگار همین دیروز بود که تراکتورچی‌ها عادل فردوسی‌پور را به جرم پرسپولیسی بودن طرد کردند و به باد فحش و فضیحت گرفتند و هم او، امروز به سیبل حملات پرسپولیسی‌ها تبدیل شد و خودش را مغضوب مدیران این تیم می‌بیند! این همه اما، نمی‌تواند دلیل قانع‌کننده‌ای برای عملکرد ضعیف یا غرض‌ورزانه این برنامه باشد. برعکس؛ اعتقاد داریم رسانه‌ای که بین مدیران و صاحب منصبان دشمنان بیشتری داشته باشد، دارد کارش را بهتر انجام می‌دهد. مگر می‌شود رسانه‌ای دلسوز و کاربلد باشد، اما بهترین رفقایش را دست‌اندرکاران تشکیل بدهند؟! اصول کار وسایل ارتباط جمعی را موشکافی‌شان در برملا کردن کمبودها و کاستی‌ها تشکیل می‌دهد. در این شرایط طبیعی است که آقایان مسوول تمایلی به فاش شدن قصورات‌شان یا کمبودها و نقاط ضعف کارشان نداشته باشند و نتوانند علنی شدن این داستان‌ها را تحمل کنند. درست بر همین اساس هم هست که امروز، دلخوری مدیران قرمز و آبی از نود را به فال نیک می‌گیریم و قیل و قالی که هر از گاهی بلند می‌شود و در آن، انبوه مدیران زخم خورده از شفاف‌سازی، تعطیلی این برنامه را خواستار می‌شوند، نشانه اوج گرفتن نود قلمداد می‌کنیم. صاحب یک رسانه، روزی باید نگران مجموعه‌اش باشد که اکثر مسوولان را در جبهه «دوست» ببیند؛ وگرنه بدون تردید دلخوری کم‌کارها و بی‌قانون‌ها از رسانه و دوستی مردم با آن می‌تواند مهمترین مولفه‌های موفقیتش باشد.
 

4 - ای‌کاش همه ما اندکی جنبه داشته باشیم و بدانیم که نقد حرفه‌ای، در صورت به کار گرفتن هوش و درایت کافی می‌تواند «واقعا» موجب رشد کاری و موفقیت بیشتر هر مدیری باشد...
 

 منبع:روزنامه گل 

                          شما  میتوانید از  آدرس  زیر  وارد صفحه اصلی 

                          سایت  شوید:  www.footballrooz.com