دوشنبه‌شب، نود واقعا رسانه بود

 

فوتبال روز:‌چند دقیقه بعد عادل فردوسی‌پور ترجیح داد بیشتر یک شنونده باشد تا مجری همیشگی. پرسش‌های پینگ‌پنگی او با محمد دادکان خیلی دوام نیاورد و به سرعت جای خود را به سکوت داد تا رییس سابق فدراسیون فوتبال یکی از شدیدترین حملات را علیه سازمان ورزش و فوتبال ایران انجام دهد.

۱)ذکاوت فردوسی‌پور دقیقا اینجا مشخص شد. مصاحبه شونده نه یک آدم خنثی و بدون حرارت بود و نه محتاط و ترسو... به همین دلیل سکوت فردوسی‌پور بعد از مطرح کردن چند سوال این فضا را به وجود آورد تا جنبه جالبی از تعریف واقعی یک رسانه نمایان شود. نیازی به سوال نبود و محمد دادکان با زیرکی توانست مخاطب را با حرف‌های منطقی‌اش میخکوب کند و ذهن او را به سمتی ببرد که به جز تصدیق حرف‌هایش چاره‌ دیگری نداشته باشد. برنامه دوشنبه شب نود را می‌توان یکی از بهترین برنامه‌های چند سال اخیر در تمام حوزه‌ها و نه فقط حوزه ورزش دانست. چرا که رسانه، مفهوم واقعی خود را نشان داد تا مخاطب احساس رضایتمندی کند و البته در این ماجرا باید از مدیران تلویزیون دولتی ایران هم تقدیر کرد که دو ساعت به یک منتقد سرسخت اجازه صحبت دادند.
2) تصور کنید محمد دادکان وقتی در استودیو حضور یافت خیلی آرام می‌نشست و کلمات را آهسته آهسته و بدون هیچ هیجانی به سبک مدیران اتو کشیده و عصا قورت داده بیان می‌کرد. آن هم در حالیکه فحوای کلامش در راستای تایید نتایج تیم‌ملی بود؛ چه اتفاقی می‌افتاد؟! می‌شود به راحتی حدس زد مخاطب پرشور فوتبال که عمدتا جوان هستند و تا پاسی از شب بیدار نشسته‌اند احساس می‌کردند شعورشان در حوزه فوتبال ملی به بازی گرفته شده است... و هیچکس باقی نمانده که به نمایندگی از آنان حرفی بزند، اما گفته‌های دادکان در واقع آیینه‌ای پیش روی عینیت فوتبال ما بود. آن‌ها که می‌خواستند حرف‌‌های درون دل خودشان را از طریق یک رسانه قانونی و معتبر تصویری بشنوند و احساس اقناع کنند نه اینکه دست به دامن یک شبکه بی‌هویت ماهواره‌ای شوند. چیزی که در برنامه‌های ورزش دیگر تلویزیون هیچگاه تا این حد وجود نداشته است.
3) اگر فکر کنیم برنامه نود دوشنبه شب، نقطه انتهایی یک کار رسانه‌ای در بخش ورزش است سخت در اشتباهیم. سقف خواسته‌هایمان از یک برنامه ورزشی کوتاه شده و به همین دلیل وقتی محمد دادکان فراتر از سقف این خواسته، نکته‌ای را مطرح می‌کند به گمان اینکه اتفاقی بسیار شگرف افتاد، حیرت‌زده می‌شویم. تداوم چنین روشی ضمن آگاه‌سازی بیشتر مخاطبان باعث افزایش سقف خواسته‌ها از فوتبال و اصلاح آن می‌شود و در نهایت رشد این رشته را به دنبال دارد. از شفاف‌سازی هیچگاه متضرر نمی‌شویم مگر آنکه به درستی عملکرد خود شک داشته باشیم. این چیزی بود که می‌شد از رویکرد دادکان به مقوله فوتبال و مدیریت حاکم بر آن حس کرد. سکوت فردوسی‌پور نیز دقیقا تاثیری مشابه سوالات پینگ‌پنگی برنامه‌های قبلی او با میهمانان دیگر داشت. (شاید هم بیشتر). هماطور که قابل پیش‌بینی بود، بعد از برنامه نود اتفاق خاصی نیفتاد و مخاطبان این برنامه فقط در کوچه و خیابان با آگاهی بیشتری به مقوله تیم‌ملی نگاه کردند. از همه طرف به خاطر حرف‌های رک دادکان و نقش پررنگ فردوسی‌پور در فراهم کردن فضا، کشور ما برنده بود. 

              شما میتوانید علاوه بر واردشدن از آدرس وبلاگ از آدرس زیر 

              نیز وارد سایت شوید:         www.footballrooz.com