استقلال، قهرمان 87

دنیای فوتبال:انگار دقیقه‌ها را ریخته‌اند روی یک سطح صیقلی که با شتاب سرازیر شده‌اند و عیسی اندوی به‌جای پوزخند با توپ روپایی می‌زند. آنچه گذشت و آنچه می‌گذرد، دورنمایی از پایان خوش سال ندارد.

این البته از نگاه هواداران استقلال است که پس از پیروزی 5 بر یک مقابل راه‌آهن، از ته دل نخندیده‌اند. دقیقه‌ها روی سطح شتاب گرفته‌اند، عیسی اندوی روپایی می‌زند، ذوب‌آهن یک – استقلال صفر و البته امیدی هم به آنچه می‌گذرد نیست.
 
تداخل زمانی، اتفاق خوشایندی است که اگر ممکن بود، بی‌گمان هیچ‌کس احساس بدبختی نمی‌کرد. این البته ربطی به این مطلب ندارد و از خاصیتش همین بس که توجیهی باشد برای روند زمانی پس و پیش این مطلب. حالا پاراگراف دوم مطلب از آخر قصه به‌جایی بی‌ربط رسیده‌ است.
همین که مسابقه ذوب‌آهن – استقلال تمام شده باشد، پژمان راهبر تماس بگیرد و بگوید: «تبریک». صادقانه تصور کردم یکی از آرزوهایمان برآورده شده که نمی‌دانم و او تبریک می‌گوید. اصلا همین بود که صادقانه هم پرسیدم: « برای چی؟» و نام «استقلال» زمان را به حال بازگرداند و یادآوری تنها دلخوشی باقی مانده میان این‌همه نرسیده‌ها؛ استقلال!
 
تیتر مطلب، سفارشی است: «بنویس، استقلال قهرمان 87» می‌نویسم: «استقلال، قهرمان 87» و فکر می‌کنم چه باید نوشت که نه احساسی باشد و نه کلیشه‌ای.
بگذار کمی با آنچه تجربه کردیم بازی کنیم. پس عیسی اندوی با توپ روپایی می‌زد. استقلال چند هفته اخیر خوب نبود و خوب‌تر هم نشد. اعتراف همیشه کار دشواری است اما توی دل که می‌شود، همیشه صادق بود؛ نه امیدی به این استقلال نیست. پیروز قربانی انگار بدون بازوبند کاپیتانی شبیه «سامسون» بدون موهایش شده است. هاشم بیگ‌زاده هنوز در پیراهن مقاومت‌سپاسی و تیم‌ملی یک خاطره شیرین است و مجتبی جباری هنوز پاهایش از آنچه می‌گذرد مهم‌تر است. ذوب‌آهن در این دقایق با دو امتیاز اختلاف صدرنشین است و چرا باید به بازیکنان استقلال «جاده خدا» بدهد؟! تجمع آنها در زمین خودشان روی اعصاب است اما با منطق که نمی‌شود دست به گریبان شد. همین است که هست و چه کسی فکر می‌کرد آخر قصه کسی بگوید: «بنویس، استقلال قهرمان 87!»
 
فکر کن امیر قلعه‌نویی بین دو نیمه چه گفته است؟ خودت را که بگذاری جای او، به موقعیت آچمز می‌رسی. داد و فریاد جواب نمی‌دهد، رفتار احساسی شاید وضع را بدتر کند. اگر یادآوری کنی که این آخرین فرصت است، شاید استرس بیشتر به ساق‌ها منتقل شود. حرف تاکتیک را نزن که استقلال اگر قرار بود «استقلال» شود، پیش از رسیدن این حساس‌ترین مسابقه سال به نیمه، رسیده بود. کسی چه می‌داند، شاید امیر قلعه‌نویی اصلا هیچ‌چیز نگفته باشد و این همان فلسفه است که می‌گوید: «گاهی چیزی نگفتن، یعنی گفتن همه‌چیز!» از حال و هوای رختکن بیرون بیا، حالا میان این همه خوشی‌های از دست رفته، هنوز می‌شود به این خوش بود که «استقلال قهرمان 87»
 
مجتبی جباری با وجود اخلاق خاصش، به‌هر حال محبوب است. شاید خیلی‌ها باشند که توی رویاهایشان، خودشان را جای او می‌گذارند. پس از اعلام پنالتی به‌نفع استقلال، هیچ‌کس اما دوست نداشت مجتبی جباری باشد. یک تیم و یک کادرفنی و برو بالاتر کادر مدیریت و غیره و غیره و غیره به کنار، تعداد بی‌شمار هوادار، همه رویای ساده 87‌شان به ضربه او بسته شده بود. اینکه در آن دقایق طولانی زدن ضربه تا نتیجه‌اش چه می‌گذشت قابل توصیف نیست و بگذریم. به‌هر حال رویای ما با پای جباری از خط دروازه گذشت و همین بس که حالا می‌شود نوشت: «استقلال قهرمان 87»
 
روزگار را ببین! حالا انگار به دقیقه‌ها پاره‌آجر بسته‌اند! کند می‌گذرد لامصب و استقلال هم 10نفره است. نه، آنچه می‌گذرد، هنوز لایق دل سپردن به رویا نیست. نمی‌شود باور کنی آخر بازی می‌خندی و می‌گویی: «تمام شد، استقلال قهرمان 87»
 
معیار اگر سال 87 باشد، برای استقلال خوب آغاز نشد و استقلال در پایان هم خوب نبود. استقلال بد آغاز کرد و بد هم به پایان رساند. با این همه، حالا می‌شود معیار زمانی را به‌هم ریخت و با نتیجه خوش بود. استقلال قهرمان سال 87 است و میان این همه آروزهای ناتمام، مگر همین برای یکسال بس نیست؟! 

                         لطفا درخصوص این خبر نظر دهید 

                         برای دیدن بقیه اخبار در قسمت آخرین  

                   اخبارازدنیای فوتبال روی خبر مربوطه کلیک کنید